Evinizde beslediğiniz bir kedi, akvaryumun içindeki bir balık, kafeste beslediğiniz bir kuşun mutlu olup olmadığını anlarsınız değil mi?
Kedinizin karnı doymuş, bitlerinden arınmış, kış günü kırnaşacak bir eş bulmuş ve yatacak sıcak bir yeri varsa o kedi dünyanın en mutlu hayvanıdır. Örneği, diğer hayvanlar için de uzatabilirsiniz. Bir balık kış günü sıcak bir akvaryum içindeyse, yemi verilmiş, suyu havalanmışsa bir de çiftleşip üreyebiliyorsa mutludur. Hakeza kafeste beslediğiniz kuş yemini yiyip, suyunu içip, soğuktan sıcaktan etkilenmeyecek bir ortamda kalıp, bir de çiftleşecek bir eş bulmuşsa hemen üremeye başlar, çok mutludur.
Peki insan?
Karnı doymuş, yıkanmış paklanmış, temiz elbiseler ayakkabılar giymiş, başını sokacağı bir yuvası olmuş, sevişeceği ve üreyeceği bir eş de almışsa mutlu mudur?
Genel olarak bakıldığında bu haldeki bir insan mutlu sayılır. Ki, insanların büyük bir bölümü bunlar sağlandıktan sonra gerçekten de kendini mutlu hisseder. Ama bu mutluluk, hayvani bir mutluluktur. “Yok ben çoluk çocuğuma bakıyorum!” E hayvan da bakıyor. Hatta hayvanlar yavrularına insandan daha iyi bakıyor, anne kedi yavrularını yalayarak temizliyor hatta yavrusunun dışkılarını bile yalıyor. Anası olan hiç bir kedi yavrusunu kirli ve aç göremezsiniz.
Demek ki insanın mutlu olması için sadece hayvanların da yaptığı işleri yapmış olması, hayvanların sahip olunca mutlu olduğu imkânlara sahip olması yeterli değil.
Mutluluk başka bir şeydir.
Düşünmeyen, aklını kullanmayan insanların çoğu bu nedenle mutludur. Yarın derdi yoktur, gelecek kaygısı taşımaz. Sadece gününü düşünür ve bencilliği ile yarınını garantiye almaya çalışır. Mutlu beyinsizlerin tek tasası kazanç elde etmektir.
Mutlu beyinsizler okumaz, yargılamaz, sorgulamaz, fikir üretmezler. Mutlu olduklarını düşündükleri halde sevinmek nedir bilmezler.
Oysa sevinebilmek, gülmek, üzülmek, mutlu olmak aklını kullanabilme yeteneğine sahip erişkinlerin işidir. Nasıl ki bir çocuk cinsel hazzın ne olduğunu bilmez ise, beyinsizler de gerçekten gülmenin, sevinmenin, üzülmenin, ağlamanın, mutlu olmanın ne olduğunu bilmeden yaşarlar. Beyinleri bunu algılayacak kapasiteye ulaşmamıştır. Grip olunca burun nasıl koku alma yeteneğini kaybediyorsa, beyin hastalanınca da bir çok duygu kaybolur.
Şimdi kendinize sorun bakalım.
Mutlu muyum, değil miyim? Mutluluğum hayvani mi, insani mi?
En son ne zaman yaptığınız bir iş, bir eylem nedeniyle kalbiniz mutluluktan küt küt çarptı?
En son ne zaman duyduğunuz bir haberle kalkıp oynadınız, havalara uçtunuz?
En son ne zaman bir ihtiyaç sahibinin ihtiyacını karşıladığınız için başınızı yastığa koyduğunuzda kendinizle gurur duyarak huzurla uykuya daldınız?
En son ne zaman okuduğunuz bir yazı, bir kitap sizi ağlattı, düşündürdü, heyecanlandırdı, hayata bakışınızı değiştirdi?
Düşünün, en son ne zaman insan olduğunuzu hissettiniz?
